Η ευαισθησία στην ινσουλίνη και η αντίσταση σε αυτή είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του διαβήτη τύπου 2.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι υπάρχουν τρόποι που φυσικά βοηθούν στη βελτίωση της ευαισθησίας ενός ατόμου στην ινσουλίνη, συμπεριλαμβανομένης της άσκησης καθώς και της υγιεινής διατροφής και της διαχείρισης του βάρους.
Ερευνητές από το Università Cattolica del Sacro Cuore στην Ιταλία ανακάλυψαν ότι μόνο μια άσκηση διάρκειας 30 λεπτών μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα και στη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη, αποδεικνύοντας πιθανά οφέλη στην πρόληψη και τη διαχείριση του διαβήτη τύπου 2.
Ο διαβήτης τύπου 2 είναι μια χρόνια ασθένεια όπου το σώμα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει σωστά την ινσουλίνη. Αυτό μπορεί τελικά να προκαλέσει αντίσταση στην ινσουλίνη στο σώμα, προκαλώντας αύξηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου.
Γιατί μόνο 30 λεπτά άσκησης;
Στη μελέτη συμμετείχαν 32 άτομα, 18 άνδρες και 14 γυναίκες, ηλικίας μεταξύ 20 και 35 ετών. Όλοι οι συμμετέχοντες ήταν υγιείς χωρίς σημάδια διαβήτη και είχαν κανονικό βάρος ή ήταν ελαφρώς υπέρβαροι.
Όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν ελάχιστα δραστήριοι στον ελεύθερό τους χρόνο.
Μετά τη λήψη βασικών μετρήσεων για τις συγκεντρώσεις σακχάρου στο αίμα και τα επίπεδα ινσουλίνης, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να πραγματοποιήσουν μια απλή αερόβια άσκηση διάρκειας 30 λεπτών με ελαφρύ τζόκινγκ.
«Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει στους ερευνητές να παρατηρήσουν τις οξείες επιδράσεις της άσκησης στον μεταβολισμό της γλυκόζης χωρίς τους συγχυτικούς παράγοντες της προηγούμενης κατάστασης ή της διαβητικής κατάστασης, παρέχοντας μια σαφέστερη βάση για το πώς η άσκηση από μόνη της επηρεάζει τη δυναμική της γλυκόζης και της ινσουλίνης», όπως ανέφερε η Teresa Mezza, ερευνήτρια στο Τμήμα Ιατρικής και Μεταφραστικής Χειρουργικής στο Università Cattolica del Sacro Cuore.
Η Mezza και η ομάδα της μέτρησαν εκ νέου τα επίπεδα γλυκόζης και ινσουλίνης των συμμετεχόντων στη μελέτη 24 ώρες μετά από την άσκηση των 30 λεπτών.
Βρήκαν σημαντική μείωση στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα των συμμετεχόντων μετά από την άσκηση, καθώς και αυξημένη ευαισθησία στην ινσουλίνη.
Αυτό υποδηλώνει ότι σύντομες περίοδοι αερόβιας δραστηριότητας θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στη ρύθμιση της γλυκόζης και την ανταπόκριση στην ινσουλίνη, μειώνοντας πιθανώς τον κίνδυνο διαβήτη σε μη διαβητικούς πληθυσμούς και προσφέροντας άμεσα οφέλη στη διαχείριση της γλυκόζης για όσους κινδυνεύουν.
Ο διαβήτης πραγματικά αλλάζει και μεταμορφώνει τη ζωή των ασθενών και η εύρεση νέων τρόπων για τον έλεγχο και την πρόληψη του διαβήτη τύπου 2 είναι πραγματικά κρίσιμη.
