Η επώδυνη περίοδος δεν είναι φυσιολογική. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι σύμπτωμα μιας ασθένειας από την οποία πάσχει το 10% των γυναικών. Πρόκειται για την ενδομητρίωση.
Αυτή η παθολογία «χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενδομητρικού ιστού εκτός της μήτρας, σε λάθος σημεία, όπως οι ωοθήκες και οι σάλπιγγες», εξηγεί στο CuídatePlus ο Gustavo Salazar, ειδικός στη γυναικολογία και τη μαιευτική και ειδικός στη θεραπεία των ινομυωμάτων της μήτρας και της ενδομητρίωσης. Πρόκειται για μια ασθένεια που «προκαλεί συμπτώματα και σημεία που επηρεάζουν την ασθενή κατά τη διάρκεια κάθε μήνα και είναι ανικανότητα».
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της νόσου αυτής είναι ότι συνδέεται με καθυστερημένη διάγνωση. Αποκαλείται «η σιωπηλή ασθένεια», καθώς η διάγνωσή της διαρκεί κατά μέσο όρο 7 χρόνια. Μάλιστα, όπως επισημαίνει ο γυναικολόγος, «η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται συνήθως όταν οι γυναίκες επιδιώκουν εγκυμοσύνη» και όχι όταν υπάρχουν συμπτώματα, δηλαδή πολύ νωρίτερα. Μάλιστα, «η νόσος κάνει το ντεμπούτο της στην ηλικία των 13 ετών, όταν έρχονται οι πρώτες περίοδοι και αυτές είναι πιο επώδυνες από το συνηθισμένο».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας από τους κύριους παράγοντες είναι ότι έχει εξομαλυνθεί ότι η έμμηνος ρύση είναι επώδυνη και, για τον λόγο αυτό, οι ασθενείς δεν εκφράζουν λεκτικά τον πόνο αυτό, ενώ δεν βοηθάει και η έλλειψη ενημέρωσης και γνώσης από την πλευρά των γυναικών και της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα, «είναι πιθανό πολλές γυναίκες να μην γνωρίζουν ότι πάσχουν από τη νόσο, καθώς συνήθως δεν απευθύνονται σε ειδικούς γυναικολόγους για βοήθεια και καθοδήγηση σχετικά με την αιτία του πυελικού πόνου».
Γιατί εμφανίζεται η ενδομητρίωση
Δεν είναι πραγματικά γνωστό γιατί εμφανίζεται η ενδομητρίωση, αλλά υπάρχουν διάφορες θεωρίες. «Πιθανόν να υπάρχει μια πολυπαραγοντική συνιστώσα και υπάρχουν ενδείξεις για διάφορους παράγοντες (ανοσολογικούς, γενετικούς, τρόπου ζωής κ.λπ.) που μπορεί να εμπλέκονται στην εμφάνισή της, αλλά δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι οι μόνες αιτίες από μόνες τους», αναφέρει ο Cristian de Guirior Martínez, ειδικός στη γυναικολογία στο Hospital Clínic de Barcelona και συνεργαζόμενος λέκτορας στο πρόγραμμα εξειδίκευσης «Διατροφή και υγιεινός τρόπος ζωής για γυναίκες» του UOC.
Κατά τη γνώμη του Salazar, «πιστεύεται ότι εμφανίζεται όταν το άτομο βρίσκεται στη μήτρα της μητέρας του και αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα κύτταρα του ενδομητρίου δεν σχηματίζονται στο κέντρο της μήτρας και παραμένουν στις ωοθήκες, στην περιοχή της πυέλου ή στις σάλπιγγες και εκεί παραμένουν σε ηρεμία και όταν αρχίζει η ορμονική κίνηση στην εφηβεία, αρχίζουν τα προβλήματα, οι πόνοι και οι ενοχλήσεις».
Προφίλ γυναικών με ενδομητρίωση
Οι γυναίκες που έχουν ιστορικό ενδομητρίωσης «διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να υποφέρουν από τη νόσο». Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τα αίτια δεν είναι γνωστά, επομένως δεν υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες, αν και, όπως επισημαίνει η Salazar, «υπάρχει μια γενετική συνιστώσα».
Συνήθως προσβάλλει γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία (μεταξύ 12 και 50 ετών), αν και είναι αλήθεια ότι «ο πόνος που προκαλεί μπορεί να επιμένει και μετά την εμμηνόπαυση, ακόμη και αν η νόσος δεν είναι ενεργή», λέει ο ειδικός του UOC. Ομοίως, τόσο η νόσος όσο και τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν σε «πολύ νεαρές ασθενείς που μόλις έχουν αρχίσει την έμμηνο ρύση».
Ποια είναι τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης;
Σύμφωνα με την Davinia Moya, γυναικολόγο στο Διεθνές Νοσοκομείο Vithas Xanit, «η ενδομητρίωση είναι μια ασθένεια που χαρακτηρίζεται από μια ισχυρή φλεγμονώδη συνιστώσα και η οποία παρουσιάζει ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων». Ωστόσο, το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι ο πυελικός πόνος κατά τη διάρκεια της περιόδου. Ο πόνος της ενδομητρίωσης δεν είναι ένας οποιοσδήποτε πόνος, αλλά, όπως επισημαίνει η Salazar, «είναι ένας πόνος που καθιστά αδύνατη τη φυσιολογική ζωή και επηρεάζει επίσης τις σεξουαλικές σχέσεις».
Άλλα συμπτώματα που σχετίζονται με την ενδομητρίωση είναι: «πολύ βαριές αιμορραγικές περίοδοι, πυελικός πόνος που δεν σχετίζεται με τον γυναικείο κύκλο, πεπτικά ενοχλήματα και αλλαγές στην ούρηση», λέει ο ειδικός του UOC.
Όταν αυτός ο πόνος επιμένει με την πάροδο του χρόνου, είναι πιο δύσκολο να ελεγχθεί και «μπορεί να δημιουργήσει μια σειρά προβλημάτων, επειδή αυτές οι βλάβες στην πύελο προκαλούν συμφύσεις, φλεγμονή και μπορεί να οδηγήσουν σε απόφραξη του ουροποιητικού ή του πεπτικού συστήματος», λέει ο Santiago Díez Lázaro, γυναικολόγος και επικεφαλής της Μονάδας Ενδομητρίωσης στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Cruces. Ένα άλλο πρόβλημα που απορρέει από την καθυστερημένη διάγνωση ή ανίχνευση είναι η υπογονιμότητα. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι επιτυγχάνεται υπογονιμότητα, επειδή στο τέλος επηρεάζονται οι σάλπιγγες», επισημαίνει ο Salazar. Όπως επισημαίνει ο ειδικός του UOC, δυστυχώς, «η ενδομητρίωση σχετίζεται με 30% υπογονιμότητα, το οποίο είναι προφανώς υψηλότερο από ό,τι στον γενικό πληθυσμό, αλλά βλέποντας το "ποτήρι μισογεμάτο", αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία (70%) δεν θα έχει υπογονιμότητα που σχετίζεται με αυτή τη νόσο». Στην πραγματικότητα, δεν είναι πάντα οι γυναίκες που πάσχουν από αυτή τη νόσο και θέλουν να μείνουν έγκυες που υποβάλλονται σε διαδικασίες αναπαραγωγής, καθώς «πολλές από αυτές δεν είναι στείρες».
Εάν χρειαστεί να επιλέξουν την εξωσωματική γονιμοποίηση, λέει ο De Guirior Martínez, «το ποσοστό επιτυχίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ποσότητα της νόσου και την ακριβή θέση, αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μια διαδικασία αυτού του τύπου επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως η ηλικία της ασθενούς ή ο ανδρικός παράγοντας».
Διάγνωση της ενδομητρίωσης
Για τη διάγνωση της ενδομητρίωσης, «η παρουσία υποτροπιάζοντος πυελικού πόνου» είναι θεμελιώδης. Όπως επισημαίνει ο Salazar, «οι ασθενείς με αυτή τη νόσο εκφράζουν συνήθως αναπηρικό πόνο περιόδου, τον οποίο βαθμολογούν με 9 σε κλίμακα από το 1 έως το 10 και κατά τη διάρκεια κάθε μήνα». Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται με αυτή την κλινική. Κατά τη γνώμη της Moya, η έγκαιρη διάγνωση είναι το κλειδί και γι' αυτό «είναι απαραίτητο να γίνονται τακτικές εξετάσεις με τον γυναικολόγο, ιδίως όταν υπάρχουν ανησυχητικά συμπτώματα, όπως δυσμηνόρροια ή/και έντονη υπερμηνόρροια που δεν βελτιώνεται με τη φαρμακευτική αγωγή».
Από την άλλη πλευρά, η χρήση γυναικολογικού υπερηχογραφήματος υψηλής ανάλυσης είναι «μία από τις πιο χρήσιμες απεικονιστικές εξετάσεις για τη διάγνωση και την προεγχειρητική αξιολόγηση της ενδομητρίωσης, καθώς επιτρέπει την απεικόνιση των ενδομητριωτικών αλλοιώσεων με μεγάλη λεπτομέρεια», λένε οι Βήθας. Το γυναικολογικό υπερηχογράφημα υψηλής ανάλυσης είναι μια «μη επεμβατική, προσιτή, οικονομική τεχνική που δεν εκθέτει την ασθενή σε ακτινοβολία».
Θεραπεία της ενδομητρίωσης
Προς το παρόν δεν υπάρχει μια ενιαία λύση ή στρατηγική που να αποτρέπει 100% την ανάπτυξη της νόσου, αν και «είναι δυνατόν να ανακουφιστούν και να βελτιωθούν τα συμπτώματα και να επιβραδυνθεί η εξέλιξή της με φαρμακευτική αγωγή και αλλαγές στον τρόπο ζωής», λέει ο ειδικός του UOC. Όσον αφορά τη φαρμακολογική θεραπεία, «σε πρώτη γραμμή χορηγούνται φάρμακα που εμποδίζουν την αιμορραγία (αντισυλληπτικά), προκειμένου να αποτραπεί η εξάπλωσή της στον ιστό στον οποίο έχει αναπτυχθεί η ενδομητρίωση, αποτρέποντας έτσι την εμφάνιση των συμπτωμάτων».
Είναι επίσης δυνατόν να συστηθούν «φάρμακα που μειώνουν την ποσότητα της οιστραδιόλης στο σώμα της γυναίκας, εμποδίζοντας έτσι αυτά τα ενδομητριωτικά εμφυτεύματα να διεγείρονται και να μην αιμορραγούν εσωτερικά», λέει ο Salazar. Και τι επιτυγχάνει η θεραπεία; «Μειώνει την ορμονική ώθηση της οιστραδιόλης, η οποία είναι η ορμόνη που ενεργοποιεί το ενδομητριωτικό εμφύτευμα, το οποίο είναι αυτό που δημιουργεί εσωτερική αιμορραγία και πόνο», λέει ο Salazar.
Μια άλλη εναλλακτική λύση στη φαρμακευτική θεραπεία είναι η χειρουργική θεραπεία που αποσκοπεί στην «αφαίρεση των ενδομητριωτικών εμφυτευμάτων και των ενδομητριωτικών κύστεων στην ωοθήκη, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν πολύ πόνο και κυρίως πολλές συμφύσεις». Η χειρουργική επέμβαση, σημειώνει ο De Guirior Martínez, «θεωρείται έσχατη λύση και προορίζεται για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις στις οποίες η ιατρική-φαρμακολογική προσέγγιση δεν έχει αποδώσει ή εάν, παρά τη θεραπεία, υπάρχει εξέλιξη της νόσου».
Αυτό συμβαίνει επειδή «θα πρέπει να είναι μια ενιαία και πλήρης χειρουργική επέμβαση, κατά την οποία αφαιρείται όλη η ορατή ενδομητρίωση, ώστε να αποφεύγεται η επανεπέμβαση ή η συνεχής τοποθέτηση "μπαλωμάτων"". Για το λόγο αυτό, "είναι απαραίτητη η μελέτη και η αξιολόγηση κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης και, ανάλογα με τις προτεραιότητες της ασθενούς (τόσο αναπαραγωγικές όσο και συμπτωματολογικές), η υιοθέτηση διεπιστημονικής προσέγγισης (με τη συμμετοχή ειδικών αναπαραγωγής, ουρολογίας κ.λπ.)».
Σε κάθε περίπτωση, όπως επισημαίνει ο Guirior Martínez, «δεν αρκεί η διάγνωση της νόσου και η συνταγογράφηση φαρμάκων, αλλά η προσέγγιση πρέπει να είναι ολοκληρωμένη, λαμβάνοντας υπόψη πτυχές όπως το πόσο μεγάλη είναι η νόσος και πού εντοπίζεται, τα συμπτώματα, το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η ασθενής στη ζωή της (αν σκοπεύει να μείνει έγκυος βραχυπρόθεσμα-μεσοπρόθεσμα), κ.λπ. και εστιάζοντας τη θεραπεία με βάση αυτές τις μεταβλητές».
Συνιστάται, επομένως, «η εξαντλητική μελέτη των πτυχών του τρόπου ζωής, όπως το είδος της διατροφής, ώστε να καθοριστεί ποιες παράμετροι μπορούν να διαχειριστούν για τη μείωση της φλεγμονής και άλλων συμπτωμάτων, καθώς και η τακτική άσκηση σωματικής δραστηριότητας, η οποία είναι γνωστό ότι βελτιώνει τα συμπτώματα».
