Η άσκηση βοηθά στη βελτίωση της σοβαρότητας των συμπτωμάτων που σχετίζονται με την κίνηση αλλά εκτός από αυτό έχει και οφέλη στη συνολική ευεξία όσων πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον.
Τα ευρήματα από την πρώτη ανασκόπηση του Cochrane και τα διαθέσιμα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε τύπος δομημένης άσκησης είναι καλύτερος από την έλλειψη άσκησης.
Η ανασκόπηση εξέτασε 156 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές σωματικής άσκησης και μη και περιελάμβανε συνολικά 7.939 άτομα από όλο τον κόσμο, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη συστηματική ανασκόπηση για τη μελέτη των επιπτώσεων της σωματικής άσκησης σε άτομα με νόσο του Πάρκινσον.
Η ανασκόπηση από την Cochrane, μια συνεργασία ανεξάρτητων, διεθνών εμπειρογνωμόνων, έγινε από την Dr Elke Kalbe, Καθηγήτρια Ιατρικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, Γερμανία.
Διαπίστωσε ότι η σωματική άσκηση που μπορεί να ήταν χορός, κολύμπι, ασκήσεις αντοχής μέχρι τάι τσι, γιόγκα και φυσιοθεραπεία, έκανε ήπιες έως μεγάλες βελτιώσεις στη σοβαρότητα των συμπτωμάτων και της ποιότητας που σχετίζονται με την κίνηση και συνεπώς με τη νόσο του πάρκινσον.
«Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια προοδευτική διαταραχή του νευρικού συστήματος που επηρεάζει κυρίως άτομα άνω των 60 ετών», δήλωσε η καθηγήτρια Kalbe. «Τα συμπτώματα αρχίζουν σταδιακά και περιλαμβάνουν κινητικά προβλήματα όπως τρόμο, δυσκαμψία, βραδύτητα κίνησης και ισορροπίας και έλλειψη συντονισμού. Οι άνθρωποι μπορεί επίσης να έχουν συναισθηματικά προβλήματα και προβλήματα διάθεσης, κόπωση, προβλήματα ύπνου και γνωστικές δυσκολίες» πρόσθεσε.
