Ερευνητές στην Ιταλία ανακάλυψαν ότι τα μικρά διαλείμματα στο περπάτημα μπορούν να προσφέρουν στον μεταβολισμό μεγαλύτερη ώθηση από το να περπατάει κάποιος μία μεγάλη απόσταση χωρίς διακοπή.
Η κλασική συμβουλή των 10.000 βημάτων την ημέρα έχει τις ρίζες της στο μακρινό 1965, όταν μια ιαπωνική εταιρεία δημιούργησε μια συσκευή μέτρησης βημάτων που διατίθεται στο εμπόριο ως Manpo-kei, που σημαίνει «μετρητής 10.000 βημάτων».
Τα παραπάνω είναι αυτά που γνωρίζουμε έως τώρα. Ωστόσο, η νέα έρευνα από παθοφυσιολόγους στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου δείχνει ότι δεν είναι όλα τα βήματα το ίδιο.
Όπως εξηγούν ο πρώτος συγγραφέας Francesco Luciano και οι συνεργάτες του στη δημοσιευμένη εργασία τους, η μέτρηση της κατανάλωσης ενέργειας σε κατάσταση σταθερού περπατήματος «υποτιμά ουσιαστικά την ενεργειακή δαπάνη για σύντομες περιόδους».
Αυτό έχει συνέπειες όχι μόνο για τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάψουν περισσότερη από την ενέργειά τους, αλλά και για τους ανθρώπους που μπορεί να προσπαθούν να τη συντηρήσουν.
Σύντομο περπάτημα
«Προγράμματα άσκησης που βασίζονται σε σύντομες περιόδους βάδισης χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία και αποκατάσταση αρκετών κλινικών καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένης της παχυσαρκίας και του εγκεφαλικού», γράφουν οι συγγραφείς.
Οι παραπάνω πληροφορίες μπορεί να είναι σημαντικές για προγράμματα ειδικά προσαρμοσμένα ώστε να βοηθούν στην πρόληψη της απώλειας βάρους, ενώ παράλληλα τα άτομα απολαμβάνουν τα οφέλη της άσκησης, όπως είναι τα προγράμματα θεραπείας διατροφικών διαταραχών.
«Η κατανόηση του οφέλους των σύντομων περιόδων βαδίσματος είναι ζωτικής σημασίας για την προσαρμογή προγραμμάτων άσκησης, ειδικά για τα άτομα με χαμηλή αερόβια ικανότητα και αυξημένο χρόνο για να φτάσουν σε μια μεταβολική σταθερή κατάσταση», γράφει η ομάδα.
Το δείγμα της μελέτης
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτά τα ευρήματα βασίζονται σε ένα πολύ μικρό δείγμα, μόλις 10 υγιών συμμετεχόντων – 5 αντρών και 5 γυναικών – ηλικίας περίπου 27 ετών, επομένως τα αποτελέσματα μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικά ενός ευρύτερου πληθυσμού.
Κάθε συμμετέχων περπάτησε σε έναν αναρριχητή σκάλας για περιόδους 10, 30, 60, 90 και 240 δευτερολέπτων, και σε ένα ξεχωριστό πείραμα, περπάτησε τις ίδιες περιόδους σε ένα διάδρομο.
Η ερευνητική ομάδα μέτρησε πόσο οξυγόνο χρησιμοποίησαν οι συμμετέχοντες, κατά μέσο όρο, όταν ήταν σε ηρεμία πριν από τα πειράματα και ξανά μετά από τις περιόδους βάδισης.
Για τις περιόδους των 240 δευτερολέπτων, μέτρησαν επίσης την πρόσληψη οξυγόνου τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια της βόλτας για να αξιολογήσουν τα αποτελέσματα του περπατήματος «σταθερής κατάστασης», δηλαδή όταν ο μεταβολισμός αλλάζει για να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο είδος κίνησης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η μέση χρονική πρόσληψη οξυγόνου και το μεταβολικό κόστος είναι μεγαλύτερα για πιο σύντομες περιόδους παρά για μεγαλύτερες περιόδους», αναφέρουν οι ερευνητές.
Κατά τη διάρκεια του βαδίσματος διάρκειας 30 δευτερολέπτων, οι συμμετέχοντες κατανάλωσαν 20-60% περισσότερο οξυγόνο από τις τυπικές εκτιμήσεις για την άσκηση βάδισης, οι οποίες βασίζονται στο βάδισμα σταθερής κατάστασης (συνεχές).
Η κατανάλωση οξυγόνου χρησιμοποιείται συχνά για να μετρήσει πόση ενέργεια καταναλώνεται κατά τη διάρκεια της άσκησης, γι' αυτό η μελέτη προτείνει ότι όταν πρόκειται για τον υπολογισμό των θερμίδων που καίγονται από το περπάτημα, η διάρκεια της βόλτας μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά.
