Ο Matthieu Ricard, 77 ετών, συνδυάζει την αυστηρότητα ενός Γάλλου διανοούμενου. Eχει διδακτορικό στην κυτταρική γενετική, έχει γράψει βιβλία για τον αλτρουισμό, τον διαλογισμό και τη συμπόνια για τα ζώα, ενώ έχει μεταφράσει πολλά βουδιστικά κείμενα στα γαλλικά.
Ο ίδιος αναφέρει ότι «σε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου αναρωτιέμαι για την ευτυχία: είναι πραγματικά εφικτή και με ποιο τρόπο. Είναι εγωιστικό να προσπαθείς; Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε την κατάσταση της ευτυχίας 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων;»
Η πραγματική ευτυχία, σύμφωνα με τον ίδιο, προέρχεται από το να απαλλαγείς από τις πηγές του πόνου: μίσος, υπερηφάνεια, ζήλια και ούτω καθεξής. Αυτό το είδος ευημερίας είναι «ένα είδος μπόνους» που προέρχεται από συμπόνια, καλοσύνη, αλτρουισμό και είναι διαρκές και σταθερό. Μπορείτε να το νιώσετε ακόμα και σε στιγμές θλίψης και ανεξάρτητα από τις υλικές σας συνθήκες.
Αυτό, το αποκαλεί «έναν τρόπο ύπαρξης που διαπερνά». Αυτό το διακρίνει από την ευχαρίστηση, η οποία είναι «τέλεια ωραία, αλλά όχι ευτυχία».
Το τελευταίο βιβλίο του Ricard, «Notebooks of a Wandering Monk», έχει να κάνει με μια εξαιρετικά γεμάτη ζωή του. Αυτό, σχετίζεται με ένα προσωπικό αλλά και ένα πνευματικό ταξίδι, από μεγάλες περιόδους στο απομακρυσμένο Νεπάλ, αλλά και 21 ταξίδια στο Θιβέτ, συμπεριλαμβανομένου ενός το 1985.
«Έχω γνωρίσει τόσους πολλούς εξαιρετικούς ανθρώπους και έχω δει τόσα πολλά υπέροχα πράγματα», σημειώνει στον Guardian.
Στο βιβλίο του, ακόμη και οι μικρές λεπτομέρειες είναι εντυπωσιακές, ενώ περιγράφει Θιβετιανούς βοσκούς, ιππείς και ερημίτες, Κινέζους γραφειοκράτες ή τη βασιλική οικογένεια του Μπουτάν, αλλά και επικίνδυνες αναρριχήσεις σε ιερούς τόπους στην κορυφή των Ιμαλαΐων.
Το κύριο νόημα, του βιβλίου του, είναι ότι η ευχαρίστηση ξεθωριάζει, γίνεται ουδέτερη ή δυσάρεστη ή απρόσιτη όταν αλλάζουν οι συνθήκες, υπογραμμίζει, ενώ η ευτυχία, «όσο περισσότερο τη βιώνεις, τόσο γίνεται πιο βαθιά, μεγαλύτερη και ανθεκτική. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα κακό με τις ευχάριστες αισθήσεις.
Το μυαλό μας, μπορεί να είναι «ο καλύτερος φίλος ή ο χειρότερος εχθρός μας», επισημαίνει ο Ricard: «Πρέπει να καλλιεργήσουμε ιδιότητες όπως καλοσύνη, εσωτερική δύναμη, εσωτερική ελευθερία, ώστε να μην είστε πολύ εύθραυστοι» και αυτό «είναι μια δεξιότητα που απαιτεί εξάσκηση».
Το τελευταίο βιβλίο του Ricard, έχει να κάνει με μια εξαιρετικά γεμάτη ζωή του. Το νέο βιβλίο σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κεφαλαίου για εκείνον. Ο Ricard θέλει να επιστρέψει στη μετάφραση (υπάρχει ένα θιβετιανό κείμενο 800 σελίδων στο γραφείο του) και στην πνευματική του πρακτική. Νιώθει τυχερός και άνετος, στο Νεπάλ, όπου βρίσκεται το μοναστήρι του, και στα Ιμαλάια.
Κατά κάποιο τρόπο, ο κόσμος το 2023 έχει υιοθετήσει έννοιες κοντά στην καρδιά του Ρικάρ: Ο βιγκανισμός και ο διαλογισμός είναι παντού. Για τον ίδιο, η φήμη και η συγγραφή τον έχουν απομακρύνει από τη ζωή που επέλεξε όταν ξαναγεννήθηκε το 1967, αλλά ελπίζει και εμπιστεύεται ότι θα υπάρχει ακόμα χρόνος για όλα.
