Τα δάχτυλα των ποδιών δεν είναι πάντα αισθητικά ευχάριστα. Μερικοί άνθρωποι έχουν πολύ μεγάλα, πολύ μακριά, πολύ πλατιά ή πολύ μικρά δάχτυλα. Αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά υπάρχουν επίσης άνθρωποι των οποίων το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού είναι μικρότερο από το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού, ή μάλλον, το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού τους είναι μεγαλύτερο από τα άλλα δάχτυλα του ποδιού. Είναι αυτό κακό;

Σύμφωνα με τους ειδικούς του Κολλεγίου Χοροπόδων της Κοινότητας της Βαλένθια, τα άτομα που έχουν το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού μακρύτερο από το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού είναι πιο πιθανό να πάσχουν από τη νόσο του Freiberg.

Αυτή η παθολογία είναι «μια αβλαβής νέκρωση του δεύτερου μεταταρσίου, το οποίο συνήθως πλαταίνει, χάνει το σωστό σχήμα του και εμποδίζει την παροχή αίματος στην περιοχή», αναφέρουν. Αυτό μπορεί να προκαλέσει «ραχιαίο οίδημα και πόνο στο πρόσθιο πέλμα κατά το περπάτημα». Στα άτομα με την πάθηση, ο πόνος μπορεί να είναι χειρότερος με την επιβάρυνση του βάρους, ειδικά όταν περπατούν ή φορούν ψηλοτάκουνα παπούτσια. Η άρθρωση μπορεί να είναι πρησμένη και δύσκαμπτη.

«Η ακριβής προέλευση της νόσου είναι άγνωστη. Ωστόσο, η πιο διαδεδομένη υπόθεση είναι ότι η νόσος προκαλείται από επαναλαμβανόμενο μικροτραυματισμό στην κεφαλή του δεύτερου δακτύλου του ποδιού που οδηγεί σε κατάρρευση των αιμοφόρων αγγείων με αποτέλεσμα την αβασική νέκρωση», εξηγεί ο Jorge Escoto, ποδίατρος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του κολεγίου.

Πιο συχνή στις γυναίκες

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι πρόκειται για μια πιο συχνή παθολογία στις γυναίκες, ιδίως κατά τη διάρκεια της αναπτυξιακής έξαρσης της εφηβείας και όταν παρατηρείται μείωση των διδύμων και ακροδάχτυλο.

Άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με τη νόσο του Freiberg είναι η άσκηση αθλημάτων με μεγάλη πρόσκρουση, όπως ο χορός, το τρέξιμο ή τα άλματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όπως αναφέρουν, πρόκειται για δυναμικές που εκτελούνται συχνά ευνοούν την κατάρρευση των οστών.

«Για τη διάγνωση, εκτός από την εξέταση, χρειάζεται συνήθως να πάρουμε ακτινογραφίες. Μόλις επιβεβαιωθεί ότι έχουμε τη νόσο του Freiberg, η ποδιατρική θεραπεία συνίσταται σε μια εμβιομηχανική μελέτη, μια μελέτη των πελματιαίων πιέσεων και την κατασκευή πελματιαίων στηριγμάτων για την αποφόρτιση της προσβεβλημένης περιοχής του μεταταρσίου», επισημαίνει ο Escoto.

Επιπλέον, οι ποδίατροι επισημαίνουν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις συνιστάται η χρήση υποδημάτων με σόλα που έχει καλή αντικραδασμική ικανότητα. Σε αυτή την περίπτωση, στόχος είναι να αποφευχθεί η μόνιμη παραμόρφωση της κεφαλής του μεταταρσίου προσπαθώντας να διατηρηθεί ανατομικά.

«Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να απαιτηθεί αναλγητική αγωγή ή διήθηση με κορτικοστεροειδή και τοπικό αναισθητικό. Μπορεί επίσης να απαιτείται ακινητοποίηση σε γύψο ή μπότα, πατερίτσες και πλήρης αποφόρτιση. Επιπλέον, εάν η συντηρητική θεραπεία αποτύχει, μπορεί να εξεταστεί το ενδεχόμενο χειρουργικής θεραπείας, αλλά αυτή δεν είναι η πιο συνηθισμένη θεραπεία», συνεχίζει ο Escoto.

Η σχολή επισημαίνει ότι οι πιο συνηθισμένες συνέπειες του να έχει υποστεί κάποιος τη νόσο του Freiberg μπορεί να είναι:

• Άρθρωση της μεταταρσοφαλαγγικής άρθρωσης.
• Χρόνια μεταταρσαλγία
• Ρήξη της πελματιαίας πλάκας
• Παραμόρφωση του δακτύλου του ποδιού (δάκτυλο με νύχι ή σφυρί)
• Αρθρίτιδα.