Όταν η πανδημία του κορωνοϊού είχε προχωρήσει σε σημείο που είχε μελετηθεί αρκετά, ξεκίνησε η κουβέντα για την επόμενη μέρα και μία ενδεχόμενη αντίστοιχη κατάσταση. Μπορεί οι προηγούμενες πανδημίες να είχαν χρονική απόσταση μεταξύ τους περίπου ενός αιώνα, αλλά διάφοροι παράγοντες (μετακινήσεις, κλιματική κρίση κ.α.) οδήγησαν τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι η επόμενη πανδημία δεν θα αργήσει τόσο πολύ.

Σήμερα αυτή η φιλοσοφική κουβέντα έχει περάσει σε νέο στάδιο και έχει φτάσει σπο επίπεδο της βάσιμης ανησυχίας. Οι φόβοι για την εμφάνιση μίας νέας πανδημίας εδράζονται στα επιδημιολογικά δεδομένα διάφορων χωρών ανά τον πλανήτη. Στην Κίνα υπάρχει συναγερμός για την πνευμονία με τα περίεργα συμπτώματα και την αύξηση των αναπνευστικών λοιμώξεων σε παιδιά. Επίσης και η Ιρλανδία παρουσιάζει ανησυχητική άνοδο κρουσμάτων πνευμονίας στους ανήλικους. Αντίστοιχη εικόνα και στην Ολλανδία, Σουηδία, Δανία και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Μάλιστα, οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι είμαστε στην αρχή -ή εν πάση περιπτώσει πριν την κορύφωση- ενός κύματος, καθώς ακολουθούν ψυχρότεροι μήνες. Ο λόγος που υπάρχει αυτή η επιδημιολογική εικόνα είναι το μυκόπλασμα της πνευμονίας, ένα βακτήριο που συνήθως προκαλεί ήπιες λοιμώξεις.

Τι είναι το μυκόπλασμα

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ασθενείς είναι παιδιά ηλικίας 3-8 ετών. Το μυκόπλασμα της πνευμονίας είναι βακτήριο που προσβάλλει λάρυγγα, τραχεία, πνεύμονες, σύμφωνα με το CDC.

Αν και συνήθως προκαλεί ήπιες λοιμώξεις, μπορεί να έχει σοβαρές επιπλοκές που απαιτούν νοσηλεία στο νοσοκομείο. Μεταδίδεται με την επαφή. Όταν κάποιος έχει μολυνθεί από το βακτήριο και βήχει ή φταρνίζεται, παράγει αναπνευστικά σταγονίδια που διασπείρονται γύρω του.

Το μυκόπλασμα συνήθως δεν προκαλεί πνευμονία. Η πιο συχνή λοίμωξη που οφείλεται σε αυτό είναι η τραχειοβρογχίτιδα. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματά της είναι:

• Πονόλαιμος
• Αίσθημα κόπωσης
• Πυρετός
• Βήχας
• Πονοκέφαλος

Εάν αναπτυχθεί πνευμονία, δηλαδή προσβάλλει το βακτήριο τους πνεύμονες, τα πιο πιθανά συμπτώματα είναι:

• Πυρετός και ρίγη
• Βήχας
• Αίσθημα κόπωσης
• Δυσκολία στην αναπνοή

Η ανησυχητική τελευταία αύξηση

Σύμφωνα με χθεσινή μελέτη του ECDC, παρατηρείται αύξηση κρουσμάτων του μυκοπλάσματος της πνευμονίας σε έξι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αύξηση αφορά όλες τις ηλικιακές ομάδες, αλλά κυρίως παιδιά και εφήβους. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν αναφορές για άτυπα στελέχη ή ενδείξεις αντοχής στα αντιβιοτικά πρώτης γραμμής. Όπως σημειώνουν οι ειδικοί, διάφοροι παράγοντες συμβάλλουν στην εμφάνιση της συγκεκριμένης πνευμονίας, όπως η πτώση της ανοσίας αντοχής του πληθυσμού.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως η έξαρση παρατηρήθηκε μετά από μια τριετή περίοδο πολύ περιορισμένης μετάδοσης και ανίχνευσης του συγκεκριμένου στελέχους και την ευρεία εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων στο πλαίσιο της πανδημίας, που οδήγησε σε μειωμένη ανοσία του πληθυσμού, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων με μικρή ή καθόλου προϋπάρχουσα έκθεση στο παθογόνο, μεταξύ αυτών και τα παιδιά. Το ECDC συνεχίζει να παρακολουθεί την κατάσταση και οι υπεύθυνοι των χωρών καλούνται να ελέγχουν τακτικά τα δείγματα από το αναπνευστικό.

Η ετοιμότητα του ΕΣΥ

Σε αυτό το φόντο, η κουβέντα που αφορά την ετοιμότητα των νοσοκομείων του ΕΣΥ, βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Η πανδημία του κορωνοϊού είναι ένας πρώτος οδηγός. Οι δομές υγείας δοκιμάστηκαν, πολλές φορές μάλιστα σε βαθμό που η μάχη με τον φονικό ιό έμοιαζε άνιση. Δεν είναι πολύ μακριά οι εικόνες με τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, του χιλιάδες άδικους θανάτους συμπολιτών μας, τους εξουθενωμένους υγειονομικούς, οι οποίοι προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.

Ωστόσο, όλα αυτά δεν αποτέλεσαν διδάγματα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όχι μόνο δεν είδε την πανδημία ως ευκαιρία ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, αλλά αντιθέτως προχώρησε στην πλήρη απαξίωσή του και στην ιδιωτικοποίησή του. Ειδικά σήμερα, η εικόνα μοιάζει χειρότερη από αυτή προ πανδημίας. Χωρίς την πίεση των εισαγωγών λόγω του κορωνοϊού, το ΕΣΥ δοκιμάζεται καθημερινά από την υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση, την πλήρη διάλυση. Αυτά φέρνουν τα ράντζα στις εφημερίες, τα κλειστά τμήματα, τις λίστες αναμονής σε χειρουργεία και θεραπείες, τις απαράδεκτες υποδομές κτλ. Πλέον, ο ιδιωτικός τομέας μοιάζει μονόδρομος για τον ασθενή, εφόσον έχει να καλύψει το απαιτούμενο χρηματικό ποσό. Βέβαια, μέσα στην πανδημία αποδείχθηκε ότι ο ιδιωτικός τομέας ούτε θέλει ούτε μπορεί να σηκώσει το βάρος της μακράς και βαριάς νοσηλείας.

Στο ερώτημα «μπορεί το ΕΣΥ να ανταποκριθεί σε μία νέα πανδημία;», η απάντηση δεν είναι μόνο «όχι», αλλά «όχι, εδώ δεν τα κατάφερε στην προηγούμενη»...