Το ΕΣΥ συνεχίζει να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, παρότι η μπόρα της πανδημίας έχει περάσει. Μάλιστα, οι συνθήκες μάλλον δεν πρόκειται να βελτιωθούν, ειδικά αν την 25η Ιουνίου επιβεβαιωθούν στις κάλπες οι συσχετισμοί της 21ης Μαΐου. Τα τρία βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύστημα υγείας σήμερα είναι τα ράντζα, οι δαπάνες Υγείας και η ιδιωτικοποίηση του συστήματος.

Η ντροπιαστική εικόνα που συναντούσαμε τον χειμώνα στις εφημερίες των μεγάλων νοσοκομείων, με δεκάδες (πολλές φορές πάνω από 100) ράντζα, δεν λέει να τελειώσει.

Μπορεί το προηγούμενο διάστημα ο Θάνος Πλεύρης να διαμήνυε ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο καταπολεμήθηκε, ωστόσο η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Τετάρτη το πρωί στο «Αττικόν» είχαν αναπτυχθεί 72 ράντζα (!) μετά την εφημερία. Η αλήθεια είναι ότι εκπονήθηκε ένα σχέδιο από το υπουργείο Υγείας για να αντιστραφεί η κατάσταση. Ωστόσο, αυτό το σχέδιο δεν άγγιξε ποτέ τη ρίζα του προβλήματος.

Στη χώρα μας λειτουργούν 3,5 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους, όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο αντίστοιχος αριθμός είναι 5,3 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους. Όσο παραμένουν αυτές οι αναλογίες, η κατάσταση θα είναι τραγική. Επομένως, οι συνεργασίες που είχαμε το προηγούμενο διάστημα με ιδιωτικές κλινικές ή άλλα διασυνδεόμενα νοσοκομεία δεν ήταν αρκετές για να εξαφανιστούν τα ράντζα. Επίσης, δεν είναι αμελητέο το κλείσιμο 10 νοσοκομείων την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Ούτε το γεγονός ότι οι λίστες χειρουργείων που είναι σε αναμονή ξεπερνούν τα δύο έτη και οι κλίνες ΜΕΘ που λειτουργούν είναι 950 αντί 3.500 που θα έπρεπε. Επίσης, η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι διαλυμένη και πολλά περιφερειακά νοσοκομεία λειτουργούν ως κέντρα διακομιδών λόγω ελλείψεων προσωπικού. Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα γιατί έχουμε ράντζα.

Ολα αυτά συνηγορούν στην ύπαρξη των ράντζων. Αν ο καθρέφτης της κατάστασης του συστήματος Υγείας είναι η ανάπτυξη του τριτοκοσμικού φαινομένου των ράντζων, τότε κάτι γίνεται πολύ λάθος.

Δημόσιες και ιδιωτικές δαπάνες

Την ίδια ώρα, οι δημόσιες δαπάνες Υγείας είναι μόλις στο 5% του ΑΕΠ, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι στο 7,5%. Αντιθέτως, οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας είναι στα ύψη και ξεπερνούν το 40%. Επίσης, η Ελλάδα παρουσίασε σημαντικές αποκλίσεις από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο αναφορικά με τη χρηματοδότηση τα τελευταία χρόνια. Οι αποκλίσεις αυτές ανέρχονται σε δύο ποσοστιαίες μονάδες στο σύνολο των δαπανών Υγείας σε ποσοστό του ΑΕΠ και σε τρεις ποσοστιαίες μονάδες στις δημόσιες δαπάνες Υγείας. Η Ελλάδα αποτελεί τη μοναδική χώρα των Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις μεγαλύτερες υποχρηματοδοτήσεις του συστήματος Υγείας. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τις ακόλουθες μειώσεις/αποκλίσεις από τον μ.ό. της Ε.Ε.:

• Για το σύνολο των δαπανών Υγείας κατά κεφαλή: μείωση στην Ελλάδα κατά 22,8% έναντι αύξησης στον μ.ό. της Ε.Ε. κατά 16,7%.
• Δημόσιες δαπάνες κατά κεφαλή: μείωση στην Ελλάδα κατά 32,5% έναντι αύξησης στον μ.ό. της Ε.Ε. κατά 15,3%.
• Σύνολο των φαρμακευτικών δαπανών κατά κεφαλή: μείωση στην Ελλάδα κατά 26,2% έναντι αύξησης στον μ.ό. της Ε.Ε. κατά 3,6%.
• Δημόσιες φαρμακευτικές δαπάνες κατά κεφαλή: μείωση στην Ελλάδα κατά 51,8%, σε σχέση με αντίστοιχη μείωση στον μ.ό. της Ε.Ε. μόνο κατά 6,7%.

Ιδιωτικοποίηση αντί για λύσεις

Για να καταπολεμηθούν όλα αυτά, η Νέα Δημοκρατία υποστηρίζει ότι η λύση είναι η ιδιωτικοποίηση του συστήματος. Ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της πανδημίας θα επιχειρήσει να το κάνει εφόσον ανανεωθεί η κυβερνητική της θητεία. Ήδη έχει στρώσει το έδαφος με τις νομοθετικές παρεμβάσεις του παρελθόντος. Η αλήθεια όμως είναι ότι το σύστημα δεν χρειάζεται περαιτέρω ιδιωτικοποίηση, αλλά γερές βάσεις και ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα του. Αυτό, άλλωστε, αποδείχτηκε μέσα στην πανδημία, όταν το ΕΣΥ σήκωσε όλο το βάρος χωρίς καμία βοήθεια, είτε από τον ιδιωτικό τομέα είτε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι επιβεβλημένη, λοιπόν, η αύξηση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία στο 7,5% του ΑΕΠ όπως και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και μονιμοποίηση των συμβασιούχων, αύξηση μισθών και ενίσχυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης.