Το όφελος της νιρματρελβίρης-ριτοναβίρης (Paxlovid) για τους εξωτερικούς ασθενείς υψηλού κινδύνου COVID-19 φαίνεται να επεκτείνεται και σε νεότερους εμβολιασμένους ενήλικες με σοβαρές συννοσηρότητες, σύμφωνα με αναδρομικά δεδομένα.
Σε μια ανάλυση με αντιστοίχιση με βάση την καταλληλότητα των εμβολιασμένων ενηλίκων ηλικίας 50 ετών και κάτω, η θεραπεία με το αντιιικό συσχετίστηκε με 32% χαμηλότερο κίνδυνο επίσκεψης σε τμήμα επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ), νοσηλείας ή θανάτου εντός 30 ημερών από την ασθένεια COVID-19, ανέφεραν ο Jeremy Faust, MD, του Νοσοκομείου Brigham and Women's στη Βοστώνη, και οι συνεργάτες του.
Μεταξύ των περισσότερων από 5.000 συμβατών εξωτερικών ασθενών του COVID, το 4,9% εκείνων που έλαβαν συνταγή για νιρματρελβίρη-ριτοναβίρη εντός 5 ημερών από ένα θετικό τεστ, πληρούσε αυτό το πρωταρχικό σύνθετο αποτέλεσμα, έναντι 7,0% εκείνων που δεν έλαβαν συνταγή για το φάρμακο, ανέφεραν αναλυτικά στο Clinical Infectious Diseases.
Ωστόσο, όπου υπήρχε επαρκής ισχύς για ανάλυση υποομάδων, το όφελος με τη νιρματρελβίρη-ριτοναβίρη παρατηρήθηκε μόνο μεταξύ των ασθενών του COVID-19 με ορισμένες συννοσηρότητες.
Για παράδειγμα, παρατηρήθηκε μείωση του κινδύνου για τα άτομα με καρκίνο, καρδιαγγειακή νόσο ή και τα δύο, αλλά όχι για τα άτομα με χρόνιες διαταραχές του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του άσθματος και της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας (ΧΑΠ), μια ομάδα που αποτελούσε πάνω από το 30% του πληθυσμού της μελέτης.
Οι αναλύσεις του αριθμού που απαιτείται για τη θεραπεία (NNT) έδειξαν μείωση ενός συμβάντος πρωτογενούς έκβασης με νιρματρελβίρη/ριτοναβίρη για κάθε 30 ασθενείς με καρδιακή νόσο και για κάθε 45 ασθενείς με τεκμηριωμένο καρκίνο.
«Ενώ τα δεδομένα μας υποδηλώνουν έναν ρόλο για το NMV-r [νιρματρελβίρη/ριτοναβίρη] σε ορισμένα νεότερα εμβολιασμένα άτομα, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι τόσο η προ όσο και η μετά την αντιστοίχιση ομάδα είχε εξαιρετικά υψηλό ποσοστό σοβαρών ιατρικών συννοσηροτήτων σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό», έγραψαν ο Faust και οι συνεργάτες του, τονίζοντας ότι το ένα τρίτο της αντιστοίχισης ομάδας είχε τεκμηριωμένο καρκίνο. «Ως αποτέλεσμα, οι ασθενείς που έλαβαν θεραπεία σε αυτή την κοόρτη ήταν σε μεγάλο βαθμό σύμφωνοι με την πρόθεση της άδειας επείγουσας χρήσης».
Πιθανές οι βλάβες της νιρματρελβίρης-ριτοναβίρης
«Στο μέλλον, η ανάγκη για διαχείριση και πιο προσεκτική κατανομή των πόρων αναμένεται να αυξηθεί, καθώς αναμένεται μείωση της κρατικής χρηματοδότησης για τις θεραπείες COVID-19», έγραψαν οι συγγραφείς της μελέτης. «Οι κλινικοί γιατροί και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους αυτά τα ευρήματα, έτσι ώστε οι ζωτικής σημασίας θεραπείες να συνταγογραφούνται για όσους τις χρειάζονται (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν υποεξυπηρετηθεί) και να μην σπαταλούνται σε εκείνους που δεν πρόκειται να αποκομίσουν κανένα όφελος».
Επιπλέον, πρόσθεσαν, υπάρχει η πιθανότητα βλάβης λόγω των παρενεργειών που σχετίζονται με τη νιρματρελβίρη-ριτοναβίρη και το ενδεχόμενο αναζωπύρωσης των συμπτωμάτων, το οποίο πρέπει να σταθμιστεί έναντι ενός πιθανού οφέλους.
Για τη μελέτη τους, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τη βάση δεδομένων TriNetX για να εξετάσουν εμβολιασμένα άτομα ηλικίας 18 έως 50 ετών με θετικό τεστ COVID-19 από τον Δεκέμβριο του 2021 έως τον Ιούλιο του 2022. Αυτό περιελάμβανε 2.547 ασθενείς που έλαβαν συνταγή για νιρματρελβίρη/ριτοναβίρη εντός 5 ημερών από την ασθένειά τους και 83.572 ασθενείς που δεν έλαβαν.
Εξαιρέθηκαν οι ασθενείς που έλαβαν μονοκλωνικό αντίσωμα, πλάσμα ανάρρωσης ή molnupiravir.
Μετά την αντιστοίχιση με βάση το propensity score, οι ασθενείς είχαν μέση ηλικία περίπου 38 ετών, τα δύο τρίτα ήταν γυναίκες και περίπου τα τρία τέταρτα ήταν λευκοί. Οι συννοσηρότητες περιλάμβαναν χρόνια νόσο του κατώτερου αναπνευστικού στο 31%, υπέρταση στο 27%, υπερλιπιδαιμία στο 25% και διαβήτη στο 13%.
Όσον αφορά τα στοιχεία της πρωταρχικής έκβασης, οι ασθενείς στους οποίους χορηγήθηκε νιρματρελβίρη/ριτοναβίρη είχαν σημαντικά λιγότερες νοσηλείες από όλες τις αιτίες (15 έναντι 43; P<0,001) και θανάτους στις 30 ημέρες (0 έναντι 10; P=0,002). Δεν παρατηρήθηκε καμία σημαντική διαφορά για τις επισκέψεις στα ΤΕΠ για όλες τις αιτίες.
Οι περιορισμοί της μελέτης περιλάμβαναν μη ανιχνεύσιμες διαφορές μεταξύ των ασθενών που έλαβαν θεραπεία και των ασθενών που δεν έλαβαν θεραπεία, καθώς και πιθανή μειωμένη πρόσβαση για όσους διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο.
