Η συζήτηση με τα παιδιά για τη διάγνωση του καρκίνου του γονέα ή του αγαπημένου τους προσώπου είναι σημαντική, και ενώ οι οικογένειες μπορεί να έχουν το ένστικτο να προστατεύουν τα παιδιά τους από τα συναισθήματα φόβου που το συνοδεύουν, η ξεκάθαρη επικοινωνία είναι χρήσιμη για τα παιδιά, σύμφωνα με όσα δηλώνει η Δρ Claudia Gold, παιδίατρος και ειδικός στην πρώιμη σχεσιακή υγεία στη Μασαχουσέτη.
Συγκεκριμένα, ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να γίνονται συζητήσεις σχετικά με τον καρκίνο μπορεί να ποικίλλει ανάλογα με το κάθε παιδί και την οικογένεια, αλλά υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές που μπορούν να βοηθήσουν στην καθοδήγηση των ενηλίκων, λέει η Hadley Maya, κλινική κοινωνική λειτουργός στο Κέντρο για τον καρκίνο του παχέος εντέρου και του γαστρεντερικού συστήματος του Memorial Sloan Kettering.
«Αυτή είναι μία από τις πιο δύσκολες συζητήσεις που πρέπει να κάνουν οι γονείς και οι ενήλικες με τα παιδιά», λέει η Maya, η οποία είναι επίσης μία από τις συντονίστριες του Talking with Children about Cancer, το οποίο προσφέρει υποστήριξη και καθοδήγηση σε γονείς και οικογένειες που αντιμετωπίζουν διάγνωση καρκίνου.
Συζητήσεις κατάλληλες για την ηλικία
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ηλικία του παιδιού πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν συζητάμε για τη διάγνωση του καρκίνου ενός γονέα.
Παιδιά προσχολικής ηλικίας και μικρότερα: Τα παιδιά ηλικίας τριών ετών και μικρότερα θα ανησυχούν περισσότερο για τον αποχωρισμό, την εγκατάλειψη και τις αλλαγές στην καθημερινή τους ζωή, σύμφωνα με την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία.
«Εάν υπάρξει αλλαγή στη ρουτίνα τους, τα βρέφη και τα νήπια μπορεί εύκολα να μπερδευτούν, να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για προσοχή και να έχουν αλλαγές στον ύπνο, το φαγητό ή άλλες καθημερινές συνήθειες», αναφέρει η εταιρεία στον ιστότοπό της.
Οι προτάσεις περιλαμβάνουν συχνές αγκαλιές και χάδια, την ύπαρξη ενός έμπιστου προσώπου κοντά στο παιδί για να διατηρείται η ρουτίνα του όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική και τη δυνατότητα στο παιδί να βλέπει τον γονέα στο νοσοκομείο σε πραγματικό χρόνο μέσω βίντεο, τηλεφώνου ή άλλων τεχνολογικών μέσων.
Νηπιαγωγείο και πρώιμο δημοτικό σχολείο: Για τα παιδιά ηλικίας 4 έως 6 ετών το να είναι άρρωστα συχνά ταυτίζεται με ένα κρυολόγημα ή μια άλλη μεταδοτική ασθένεια. Ως εκ τούτου, το παιδί μπορεί να ανησυχεί ότι μπορεί να «κολλήσει καρκίνο», λέει η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας μπορεί επίσης να αισθάνονται ότι η θλίψη και η στενοχώρια που αισθάνεται η οικογένεια μπορεί να είναι σε κάποιο βαθμό δικό τους λάθος.
Η ρουτίνα εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντική, όπως και η ύπαρξη ενός οικείου και αξιόπιστου φροντιστή. Χρησιμοποιείτε πάντα σαφή και απλή γλώσσα όταν επικοινωνείτε με τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Εξετάστε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσετε το παιχνίδι και την τέχνη για να τα βοηθήσετε να κατανοήσουν την έννοια του καρκίνου. Στη συνέχεια, ενθαρρύνετε το παιδί να παίξει ρόλους με παιχνίδια που μπορεί να διαψεύσει παρανοήσεις ή παρεξηγήσεις.
Παιδιά στο δημοτικό σχολείο: τα παιδιά ηλικίας 7 έως 12 ετών είναι πιο πιθανό να κατανοήσουν την έννοια του καρκίνου και να είναι σε θέση να προβλέψουν το μέλλον, σύμφωνα με την κοινωνία. Ωστόσο, μπορεί επίσης να κρύβουν τα συναισθήματά τους για να μην αναστατώσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
«Στα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τον καρκίνο, ανάλογα με την περίπτωση. Προσπαθήστε να μην τα κατακλύσετε με πληροφορίες, αλλά απαντήστε σε τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να έχουν με ειλικρίνεια και ανοιχτά», αναφέρει η ιστοσελίδα.
«Δώστε προσοχή στις σιωπηλές ερωτήσεις, ειδικά σχετικά με την υγεία και την ευεξία του παιδιού. Δεν πειράζει αν το παιδί βλέπει τους γονείς του να κλαίνε ή να θυμώνουν, αρκεί να καταλάβει ότι δεν φταίνε τα ίδια για αυτά τα συναισθήματα. Προσπαθήστε να τα βοηθήσετε να καταλάβουν ότι είναι φυσιολογικό να έχουν έντονα συναισθήματα και ότι είναι καλό να τα εκφράζουν».
Η οργάνωση συνιστά να παραμείνει το παιδί στο σχολείο και σε εξωσχολικές δραστηριότητες. Εάν είναι δυνατόν, ενημερώστε τους δασκάλους, τους προπονητές ή το προσωπικό του σχολείου για την ασθένεια. Κοινοποιήστε τα νέα στις οικογένειες των φίλων του και υπενθυμίστε στο παιδί ότι δεν πειράζει να διασκεδάζει.
Έφηβοι: Επειδή είναι αρκετά μεγάλοι για να κατανοήσουν τη σημασία της διάγνωσης του καρκίνου και τις πιθανότητες για το μέλλον, οι έφηβοι μπορεί να ανησυχούν περισσότερο και να χρειάζονται διαβεβαίωση ότι τίποτα από όσα έκαναν ή είπαν δεν προκάλεσε την ασθένεια. Όπως και τα μικρότερα παιδιά, μπορεί επίσης να προσπαθήσουν να κρύψουν τη θλίψη, το θυμό ή το φόβο τους, ώστε να μην προκαλέσουν περισσότερο πόνο στους άλλους. Η ρουτίνα εξακολουθεί να είναι χρήσιμη, όπως και η ειλικρινής και ανοιχτή ενημέρωση για την ασθένεια του γονέα.
«Προσφέρετε λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την ασθένεια του γονέα, τα συμπτώματα, τις πιθανές παρενέργειες της θεραπείας, το τι να περιμένετε και άλλες πληροφορίες, αν ενδιαφέρεστε», αναφέρει ο οργανισμός. «Κρατήστε τις γραμμές επικοινωνίας ανοιχτές και ενημερώστε τους ότι μπορούν να σας μιλήσουν ανά πάσα στιγμή και να σας κάνουν οποιεσδήποτε ερωτήσεις».
Σε αυτή την ηλικία, οι φίλοι και οι κοινωνικές επιρροές είναι κρίσιμες, οπότε ο έφηβος μπορεί να απευθυνθεί στο Διαδίκτυο ή σε φίλους για υποστήριξη. Ζητήστε από έναν φίλο ή ένα μέλος της οικογένειας να δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε κάθε έφηβο της οικογένειας και να τους δώσει να καταλάβουν ότι δεν πειράζει να διασκεδάζουν και ότι δεν χρειάζεται να νιώθουν ενοχές γι' αυτό.
«Οι έφηβοι που βιώνουν στεναχώρια μπορεί να φέρονται εκτός εαυτού, να αποσύρονται από τους φίλους και την οικογένεια ή να αισθάνονται καταβεβλημένοι. Διαβεβαιώστε τους ότι δεν είναι κακό να έχουν αυτά τα συναισθήματα και ενθαρρύνετέ τους να αντιδρούν και να τα αντιμετωπίζουν με υγιείς τρόπους», προτείνει η κοινωνία.
«Θα είσαι εντάξει;
Μια από τις πιο δύσκολες και ίσως πιο πιεστικές ερωτήσεις για ένα παιδί όταν μαθαίνει ότι το αγαπημένο του πρόσωπο έχει καρκίνο είναι «Θα είσαι καλά;».
Ακόμη και ως ενήλικας, μπορεί να μην ξέρετε την απάντηση σε αυτή την ερώτηση.
Μπορείτε πάντα να πείτε: «Δεν είμαι έτοιμος να απαντήσω αυτή την ερώτηση αυτή τη στιγμή ή δεν ξέρω αυτή τη στιγμή, αλλά υπόσχομαι ότι θα επιστρέψω και θα σας απαντήσω», λέει η Maya.
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να δώσετε στο παιδί σας σε αυτή την απάντηση είναι η διαβεβαίωση ότι το αγαπάτε και το προστατεύετε ό,τι κι αν συμβεί, προσθέτει η ίδια, διαμορφώνοντας ότι δεν πειράζει να αισθάνεται αβέβαιη και μπερδεμένη στα δύσκολα συναισθήματα.
«Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να αναγνωρίσετε ότι είναι πολύ δύσκολο να δεχτείτε την αβεβαιότητα. Είναι ένα πολύ τρομακτικό συναίσθημα», λέει η Μάγια.
Δεν χρειάζεται να πείτε «το σωστό πράγμα»
Οι γονείς συχνά ρωτούν για το τι πρέπει να πουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τέλειος τρόπος να μιλήσετε γι' αυτό, λέει.
Στην πραγματικότητα, είναι συχνά καλύτερο να μην ξέρει κανείς τι ακριβώς πρέπει να πει και αντ' αυτού να ακούει και να ανταποκρίνεται στο πώς αντιδρά το συγκεκριμένο παιδί, πρόσθεσε η Gold.
Και μην ανησυχείτε ότι πρέπει να έχετε όλες τις απαντήσεις ή να αντιμετωπίσετε όλα τα συναισθήματα στην πρώτη συζήτηση, γιατί είναι ακριβώς αυτό: η πρώτη από πολλές συζητήσεις, είπε η Maya.
Ορισμένες οικογένειες αρέσκονται να κανονίζουν τακτικές συναντήσεις μετά τα ραντεβού με τον γιατρό για να τα λένε όλα. Άλλες προτιμούν να κανονίζουν κατ' ιδίαν συναντήσεις για να συζητήσουν τις ανησυχίες ή τις απορίες τους. Και σε ορισμένα παιδιά αρέσει να συμμετέχουν, στέλνοντας γραπτές ερωτήσεις στους γιατρούς ή βλέποντας φωτογραφίες του παιχνιδιού τους στο κέντρο θεραπείας ή με τον γιατρό, πρόσθεσε.
Το σημαντικό είναι να ακολουθήσετε το παράδειγμα του παιδιού σας και να διατηρήσετε μια πολιτική ανοιχτών θυρών, ώστε να γνωρίζει ότι μπορεί να έρθει σε εσάς για υποστήριξη και αγάπη, λέει η Maya.
