«Είναι από αυτές τις στιγμές που όλα στη ζωή μας ανατρέπονται. Το ταξίδι, με άλλα λόγια, δέχεται την μανία του καιρού και ένα απότομο μπουρίνι βάζει σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια σου τη ζωή.
Κάτι ανάλογο μου συνέβη πριν από λίγες μέρες και παραμονή του Δεκαπενταύγουστου τα νέα που έφτασαν στα αυτιά μου δεν ήταν καθόλου καλά. Η αναστάτωση ήταν μεγάλη και κατάλαβα ότι έπρεπε να παλέψω για την ζωή μου με τον χρόνο να μετρά πλέον αντίστροφα.
Ο Βασίλης και η Αθηνά, οι δύο μου γιατροί, δεν είχαν δεύτερες σκέψεις και έδειξαν την «Πλακεντία Κτηνιατρική Κλινική». Αυτό και κάναμε. Πήραμε τα απαραίτητα, βιβλιάρια, σημειώσεις και εξετάσεις και βρεθήκαμε στην αγκαλιά της Θάνιας Καρανάσιου (κτηνίατρος-παθολόγος) και της Μυρσίνης Σβορώνου (κτηνίατρος-χειρουργός) που μας παρείχαν όλη την ενημέρωση για το τι θα συμβεί τις επόμενες ώρες.
Υπήρχε σίγουρα μεγάλη αναστάτωση αλλά, δεν ξέρω πως να σας το πω, ένιωθα ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσω σύντομα στο σπίτι μου.
Το χειρουργείο για την σπληνεκτομή έγινε, πήγε εξαιρετικά, και η Μυρσίνη με την Θάνια, αμέσως μετά ενημέρωσαν τους γονείς μου ενώ εγώ παρέμεινα στον χώρο νοσηλείας μου.
Όπως έμαθα εκ των υστέρων, μέσα στην αγωνία και τον πόνο των δικών μου τα πρώτα καλά νέα μεταφέρθηκαν από τον κτηνίατρο Γιώργο Δούρδα.
-«Περιμένετε για τον Ρομέο;» ήταν η πρώτη του ερώτηση.
-«Ναι, ξέρετε πώς πήγε;» ήταν η απάντηση των δικών μου.
-«Όλα κύλησαν ομαλά. Ο Ρομέο είναι καλά και τελειώνουν σε λίγο. Θα ενημερωθείτε άμεσα» τους είπε εκεί στο πλάι της κλινικής κάτω από μια μουριά, η οποία μύριζε θεσπέσια και δεν σας κρύβω ότι τελικά την κατούρησα στην πρώτη μου έξοδο.
Ετσι και αφού η Μυρσίνη με τη Θάνια ενημέρωσαν τους δικούς μου, μεταφέροντάς τους τα ευχάριστα νέα, ξεκίνησε ένας δεύτερος δικός μου αγώνας. Αυτός της ανάρρωσης και μιας νέας μάχης για το πρώτο 48ωρο. Υπήρχε φόβος για σοβαρές επιπλοκές, ωστόσο, όλα είχαν θετική έκβαση όπως ακριβώς και το χειρουργείο.
Πράγματι, παρόλο που οι κρίσιμες ώρες κυλούσαν βασανιστικά, ως γνήσιος «μαχητής» έδειξα μεγάλη δύναμη και παρά το γεγονός ότι οι γιατροί μου, μου αφαίρεσαν έναν σπλήνα 3 κιλών (το φυσιολογικό βάρος είναι 700 γραμμάρια), η ανταπόκρισή μου ήταν εξαιρετική.
Ήμουν επίσης ένας άριστος ασθενής, έτσι τουλάχιστον μου είπαν. Δεν ήθελα να ταλαιπωρήσω με φωνές και κλάματα τους νοσηλευτές του νοσοκομείου, αλλά ούτε και τους συνοδοιπόρους μου, που μόλις είχαν χειρουργηθεί. Την τρίτη ημέρα της νοσηλείας μου πήρα το πολυπόθητο εξιτήριο για το σπίτι μου. Στιγμές ανεπανάληπτες βλέποντας ξανά τους γονείς μου. Τους γέμισα φυσικά με σάλια (εννοείτε ότι δεν τους ένοιαξε) και εκείνοι με αγκαλιές.
Όλα τα παραπάνω, αγαπημένοι μου αναγνώστες δεν αποτελούν μια ιστορία φαντασίας. Ο γιατροί μου ο Βασίλης, η Αθηνά, οι νέοι μου γιατροί -και φίλοι μου πλέον- η Θάνια, η Μυρσίνη, ο Γιώργος και τα υπόλοιπα παιδιά της κλινικής, εκτός από εξαιρετικοί επαγγελματίες είναι κυρίως άνθρωποι που μας φροντίζουν δίνοντας τα πάντα.
Ο τρόπος που σε κοιτάνε, γιατί σε κοιτάνε στα μάτια όταν μιλάνε, ο τρόπος που μιλάνε, γιατί σου λένε τα πράγματα όπως έχουν και ο τρόπος που λειτουργούν στην «Πλακεντία Κτηνιατρική Κλινική», είναι υποδειγματικός.
Πλέον ξεκουράζομαι και αναρρώνω στη βάση μου, στο σπίτι μου, ενώ εκείνοι συνεχίζουν τη μάχη για να σώσουν όσα περισσότερα ζωάκια μπορούν.
Το σίγουρο είναι ότι όλη ομάδα αλλά και εγώ «ήρθαμε, είδαμε και ενικήσαμε»! Τους ευχαριστώ για όλα».
Ο Ρομέο, ένα γερμανικό ποιμενικό, 5,5 ετών, που σας… έγραψε το παραπάνω κείμενο, παρά την περιπέτεια που πέρασε επέστρεψε σπίτι του υγιής, χάρις στην φροντίδα των γιατρών του και τους αξίζει ένα μεγάλο Ευχαριστώ. Γιατί εκτός από επαγγελματίες είναι, αυτό που σπάνια πλέον συναντάς στις μέρες μας, Άνθρωποι.
