Η τακτική άσκηση όχι μόνο βοηθά στην αποτροπή του καρκίνου, αλλά μπορεί επίσης να μειώσει τις πιθανότητες εξάπλωσής του, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Τα άτομα που συμμετείχαν στην έρευνα και ήταν ενεργά τους 12 μήνες πριν από τη διάγνωση του καρκίνου μείωσαν τον κίνδυνο εξέλιξης κατά περισσότερο από το ένα τέταρτο.
Οι ερευνητές δήλωσαν ότι υπάρχουν «αδιαμφισβήτητες ενδείξεις» ότι η σωματική άσκηση παίζει βασικό ρόλο στη μείωση του κινδύνου θανάτου από τη νόσο, παράλληλα με τις συμβατικές θεραπείες.
Στο πλαίσιο της έρευνας μελετήθηκαν 28.248 άτομα με καρκίνο αρχικού σταδίου από το 2007 έως το 2022, με τις πιο κοινές μορφές να είναι του μαστού και του προστάτη. Τα επίπεδα δραστηριότητας καταγράφηκαν χρησιμοποιώντας συσκευές γυμναστικής, καταγεγραμμένες συνεδρίες γυμναστικής και πληροφορίες για συμμετοχή σε οργανωμένες εκδηλώσεις άθλησης.
Τα επίπεδα άσκησης τους 12 μήνες πριν από τη διάγνωση κατηγοριοποιήθηκαν ως «καθόλου σωματική δραστηριότητα», «χαμηλή σωματική δραστηριότητα - λιγότερο από 60 λεπτά την εβδομάδα» και «μέτρια έως υψηλή σωματική δραστηριότητα άνω των 60 λεπτών την εβδομάδα».
Όπως προέκυψε, το 62% των ασθενών ανήκαν στην κατηγορία της «καθόλου σωματικής δραστηριότητας», το 13% της «χαμηλής σωματικής δραστηριότητας» και το 25% της «μέτριας ή υψηλής σωματικής δραστηριότητας». Ο καρκίνος προχώρησε περίπου στο ένα τρίτο των ασθενών (34,5%) και σχεδόν δύο στους δέκα (19%) είχαν πεθάνει μέχρι το τέλος της περιόδου μελέτης.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Witwatersrand, στο Γιοχάνεσμπουργκ, ανακάλυψαν ότι όσοι είχαν χαμηλά επίπεδα άσκησης μείωσαν τις πιθανότητες εξέλιξης του καρκίνου κατά 16% σε σύγκριση με εκείνους που δεν γυμνάζονταν.
Ο ρόλος της άσκησης στον κίνδυνο θνησιμότητας
Το παραπάνω ποσοστό αυξήθηκε περαιτέρω στο 27% μεταξύ εκείνων με μέτρια έως υψηλά επίπεδα άσκησης, σύμφωνα με τα ευρήματα που δημοσιεύθηκαν στο British Journal of Sports Medicine. Ομοίως, οι πιθανότητες θανάτου από οποιαδήποτε αιτία ήταν κατά ένα τρίτο (33%) χαμηλότερες μεταξύ εκείνων που είχαν κάνει λίγη άσκηση και 47% χαμηλότερες για εκείνους που είχαν καταφέρει μέτρια έως υψηλά επίπεδα, σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν καταγράψει κάποιο ποσοστό άσκησης.
Δύο χρόνια μετά από τη διάγνωση, η πιθανότητα μη εξέλιξης της νόσου μεταξύ εκείνων που δεν είχαν καταγεγραμμένη σωματική δραστηριότητα το έτος πριν από τη διάγνωση ήταν 74%, σε σύγκριση με 78 και 80%, αντίστοιχα, για εκείνους σε ομάδες χαμηλής και μέτριας προς υψηλής σωματικής δραστηριότητας.
Αν και η πιθανότητα εξέλιξης της νόσου αυξανόταν όσο περνούσε ο χρόνος, ήταν ακόμα χαμηλότερη για όσους είχαν σημειώσει κάποιο επίπεδο σωματικής δραστηριότητας το έτος πριν από τη διάγνωση. Οι ερευνητές πρότειναν ότι οι συστάσεις για τη δημόσια υγεία «θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα άτομα να συμμετέχουν σε σωματική δραστηριότητα όχι μόνο για την πρόληψη του καρκίνου αλλά και για τον μετριασμό του κινδύνου εξέλιξης της νόσου».
